Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται από την επιβολή της επτάχρονης δικτατορίας στην Ελλάδα, διάστημα ικανό για να αποτιμηθούν με ψυχραιμία και ακρίβεια οι συνέπειες από τη βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας, όχι όμως και για να αμβλυνθούν οι μνήμες όσων είδαν ατομικές ελευθερίες να ακυρώνονται, φρονήματα να διώκονται, ζωές να απειλούνται ή και να θυσιάζονται στο βωμό μια εκτροπής που άφησε βαθιά σημάδια στον κοινωνικό και πολιτικό ιστό της χώρας.
Οι δημοσιογράφοι, από τους πρώτους που υπέστησαν τις συνέπειες της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, αλλά και από τους πρώτους που αναζήτησαν τρόπους αντίστασης, τέσσερις δεκαετίες μετά έχουν διπλό καθήκον: από τη μια να διατηρούν ζωντανή την ιστορική μνήμη, από την άλλη, να συμβάλλουν με το έργο τους στη διαρκή κατάδειξη κάθε αντιδημοκρατικής αντίληψης, από όπου κι αν αυτή εκφράζεται. Διότι ένα από τα πολυτιμότερα συμπεράσματα που επιτρέπει πλέον η χρονική απόσταση να εξαγάγουμε είναι ότι δεν είναι απαραίτητοι οι συνταγματάρχες για να απειληθεί η δημοκρατία.
Το Διοικητικό Συμβούλιο
