Κύριε Πρόεδρε της Επιτροπής,
Κυρίες και κύριοι Ευρωβουλευτές,
Για τα νομικά επιχειρήματα που υποστηρίζουν την αναφορά μας, η οποία συζητείται σήμερα, είστε ήδη ενήμεροι, καθώς σας έχει δοθεί το σχετικό υπόμνημα.
Αυτό που θα θέλαμε να περιγράψουμε είναι η σκληρή, επαχθής και άδικη πραγματικότητα της χρόνιας ομηρίας υπό την οποία ασκεί το έργο του μεγάλο μέρος των Ελλήνων δημοσιογράφων.
Και ενώ η Κοινοτική Οδηγία υποχρεώνει την ελληνική κυβέρνηση και τη διοίκηση της ΕΡΤ A.E. να αναιρέσουν αυτό το απαράδεκτο καθεστώς εργασίας, εκείνες επιχειρούν να την εφαρμόσουν μερικώς και επιλεκτικώς, για λίγους μόνο δημοσιογράφους που εργάζονται στα μεγάλα αστικά κέντρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, και να αγνοήσουν πάρα πολλούς συναδέλφους στην υπόλοιπη χώρα.
Η στρατηγική που εφαρμόζουν για τον παραπάνω σκοπό είναι η εισαγωγή ενός κριτηρίου που κάνει λόγο για κάλυψη παγίων και διαρκών αναγκών από τους δημοσιογράφους που ζητούν να μετατραπεί η σύμβασή τους σε αορίστου χρόνου. Κι ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να σας εφησυχάσει λέγοντας ότι με Προεδρικό Διάταγμα θα εφαρμόσει πλήρως την κοινοτική οδηγία, τα υπηρεσιακά συμβούλια κάνουν αρνητικές εισηγήσεις για πλήθος δημοσιογράφων που μέχρι τώρα απασχολούνταν για πάρα πολλά χρόνια με αλλεπάλληλες διαδοχικές συμβάσεις έργου. Επικαλούνται επιχειρήματα όπως ότι δεν έχουν ωράριο ή ότι στον τόπο εργασίας τους δεν υπάρχουν γραφεία της ΕΡΤ. Και μάλιστα χωρίς καν να εξετάσουν εξατομικευμένα τους φακέλους κάθε εργαζόμενου, όπως είναι υποχρεωμένα, αλλά βασιζόμενα σε γενικές εισηγήσεις των επιμέρους διευθύνσεων τμημάτων της ΕΡΤ.
Με τον τρόπο αυτόν, πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, επιλεγμένοι ενδεχομένως με κοματικά κριτήρια, θα τεθούν εκτός της εφαρμογής του Προεδρικού Διατάγματος και εντέλει θα οδηγηθούν εκτός ΕΡΤ, εφόσον από τον Δεκέμβριο και εξής δεν θα επιτρέπεται η ανανέωση των συμβάσεών τους.
Κι όμως, πρόκειται για τους ίδιους συναδέλφους που οι διοικήσεις της ΕΡΤ εκθείαζαν στο παρελθόν, λέγοντας ότι με την εργασία τους διαφυλάσσουν τον δημόσιο χαρακτήρα της ενημέρωσης σε τοπικό επίπεδο. Πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογράφους για τους οποίους οι διοικήσεις της ΕΡΤ παραδέχονταν ότι οι αμοιβές τους δεν είναι αντάξιες του έργου που προσφέρουν. Πρόκειται για τους συναδέλφους που όντως δεν έχουν ωράριο διότι είναι σε ετοιμότητα 24 ώρες το 24ωρο για να μεταδώσουν την είδηση από κάθε έσχατο όριο της Ελλάδας.
Όμως η κοινή λογική, η απαίτηση για δικαιοσύνη και η ίδια η πραγματικότητα θέτουν κρίσιμα ερωτήματα, στα οποία οι κυβερνώντες δεν είναι σε θέση να δώσουν επαρκείς απαντήσεις, και γι’ αυτό περιορίζονται σε καθησυχαστικές και θολές διαβεβαιώσεις.
Επιτρέψτε ένα παράδειγμα: είναι μαζί μας, στην αντιπροσωπεία μας, ανταποκριτής της ΕΡΤ που εργάζεται στην Ήπειρο. Έχει μεταβεί τα τελευταία χρόνια περισσότερες από 300 φορές στην Αλβανία, για να κάνει ρεπορτάζ με εντολή της διοίκησης της ΕΡΤ. Βάσει ποιας λογικής η ΕΡΤ, που ανανέωνε επί σειρά ετών τη σύμβασή του, θεωρεί ότι δεν καλύπτει ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος πάγιες και διαρκείς ανάγκες;
Βάσει ποιας λογικής εξαιρούνται από την εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος δημοσιογράφοι που απασχολούνται επί 15 ή 20 χρόνια στην ΕΡΤ με αλλεπάλληλες διαδοχικές συμβάσεις χωρίς ούτε μία ημέρα διακοπής μεταξύ τους;
Βάσει ποιας λογικής θα συνάψει η ΕΡΤ από τον Δεκέμβριο και εξής νέες συμβάσεις με άλλους δημοσιογράφους, εφόσον υποτίθεται ότι έχει εξασφαλίσει τον απαιτούμενο αριθμό εργαζομένων για να καλύπτει τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες της; Και πώς εναρμονίζεται αυτό με την κοινοτική οδηγία;
Εν κατακλείδι: θα μπορούσε η ΕΡΤ να καλύψει τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες των προγραμμάτων της με τον ελάχιστο αριθμό δημοσιογράφων για τους οποίους θα εφαρμοστεί το Προεδρικό Διάταγμα; Αν ναι, θα πρέπει να εξηγήσει τους λόγους απασχόλησης των υπολοίπων συναδέλφων μέχρι τώρα. Αν όχι, η αντίφαση που προκύπτει είναι τόσο κραυγαλέα ώστε μόνο στην εντύπωση κάποιων ότι μπορούν να υποτιμήσουν της λογική μας -και τη δική σας λογική- μπορεί να αποδοθεί.
Διότι τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: το Προεδρικό Διάταγμα που επικαλείται η κυβέρνηση επιβάλλει τη μετατροπή των συμβάσεων όλων των δημοσιογράφων που έχουν δύο χρόνια συνεχούς εργασίας στην ΕΡΤ. Μπορεί να γεννάται λοιπόν ερώτημα για όσους έχουν δέκα, δεκαπέντε ή παραπάνω χρόνια συνεχούς προϋπηρεσίας με το απαράδεκτο καθεστώς των διαδοχικών συμβάσεων;
Κατά συνέπεια, κάθε περικοπή από την ΕΡΤ του αριθμού των παραπάων δημοσιογράφων συνιστά την εκ μέρους της παραβίαση των διατάξεεων του Προεδρικού Διατάγματος και κατ’ επέκταση της Κοινοτικής Οδηγίας.
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και κύριοι Ευρωβουλευτές,
Η ιστορία της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας – Θράκης, του μεγαλύτερου από γεωγραφικής άποψης συνδικαλιστικού σωματείου δημοσιογράφων στην Ελλάδα, περιέχει σελίδες που δεν επιτρέπουν να αποδεχθούμε τη βάναυση καταστρατήγηση δικαιωμάτων των μελών μας, η οποία στηρίχθηκε από σειρά κυβερνήσεων με σαθρά νομικά επιχειρήματα και διαιωνίστηκε εξαιτίας της έλλειψης πολιτικής βούλησης για να αποκατασταθεί η αδικία εις βάρος των συγκεκριμένων συναδέλφων μας.
Τα μέλη της Ένωσής μας υπέγραψαν Πρωτόκολλο Τιμής το 1941, με το οποίο δεσμεύτηκαν να μη συνεργαστούν με εφημερίδες των κατακτητών. Θρήνησαν θύματα στον αντιναζιστικό αγώνα, μεταξύ των οποίων και αρκετοί Ισραηλίτες δημοσιογράφοι, οι οποίοι «απαχθέντες και αποσταλέντες εις Γερμανίαν το 1943, δεν επανήλθον έκτοτε», όπως σημειώνεται στο μητρώο της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.-Θ.
Υπό το βάρος μιας τέτοιας ιστορίας, και σε συνάρτηση με τα στέρεα νομικά επιχειρήματά μας, σας παρακαλούμε να εξετάσετε την αναφορά μας για το καθεστώς εργασίας των συναδέλφων μας στην ΕΡΤ, έναν σταθμό που γεννήθηκε μέσα στις θολές συνθήκες της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα και έκτοτε πορεύτηκε σε έναν ολισθηρό δρόμο, με ευθύνη διαδοχικών κυβερνήσεων.
Σας καλούμε να κρατήσετε την υπόθεση ανοιχτή μέχρι την πλήρη εφαρμογή του Προεδρικού Διατάγματος από την κυβέρνηση, και οι εξελίξεις θα επαληθεύσουν το αληθές του λόγου μας. Ενώ η δικαίωσή μας, με την έκδοση σχετικής απόφασης, θα επιβεβαιώσει την πάγια αντίληψή μας ότι οι πολίτες κάθε ευρωπαϊκής περιφέρειας, ανεξαρτήτως του μεγέθους της, ορθά πιστεύουν και υπηρετούν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι η ισότητα όλων έναντι του Δικαίου.
